ක්‍ෂිතිජ රේඛා - සයවන දිගහැරුම

කලින් කොටසට

“ආ...ඔයා අද කලින්ම ආවද සෙනුරි?”

“හ්ම්ම්ම්...ඔව් අසෙල් අයියෙ,අද පේපර් එකක් කළා. ඒ නිසා වේලාසන පංති ඇරියා...ගෙදර යන්නත් තව වෙලා තියෙන හින්දා මං මෙහාට ආවා..”

යුවතිය සිනාසෙමින් කීවාය.

“ඒක හොඳයි, මට කම්මැලිත් නෑ එතකොට...තනියම මේක අස්සට වෙලා දවසම ඉන්න ගියාම එපා වෙනව”

අසෙල් කීවේ යුවතිය කුමක් කරන්නට සැරසේදැයි බලමිනි. පොත් බෑගය පසකින් තැබූ යුවතිය එහි තිබූ පරිඝනක යන්ත්‍රයේ වාදනය වෙමින් තිබූ ගීත ශ්‍රවණය කිරීමට පටන් ගත්තාය. ඇතැම් විටක මේසයට තට්ටු කරමින්ද, විටෙක පා ඇඟිලි වලින් බිමට තට්ටු කරමින්ද, තවත් විටෙක සිහින් හඬින් මුමුණමින්ද යුවතිය ගීත රස වින්දාය.

හෝරාවකට මඳක් වැඩි කාලයක් එහි ගත කළ සෙනුරි නිවාස බලා යාමට සැරසුණේ අසෙල්ගේ වදනිනි.

“යමු නේද සෙනුරි? මං ඔයාව ගිහින් ඇරගෙනම යන්නම්”

“මොකේද යන්නෙ,ඔයා බයික් එකක් ගත්තද?මට කිව්වෙවත් නෑ”

යුවතිය කීවේ අමනාප මුහුණක් මවා ගනිමිනි.

“මගෙ නෙමේ ළමයො, බයික් එක අපේ මස්සිනාගේ..එයා වැඩට යන්නෙ බස් එකේනෙ.. මං බයික් එක අරං ආවා”

“අනේ ඒ වුණාට මට බයයි අයියෙ...ඔයාට ලයිසනුත් නෑ නේද? ඔක්කොමත් හරි ඔයාට ඔච්චර ලොකු බයික් එකක් පදින්න පුළුවන්ද?”

පුරුද්ද නම් කෙසේවත් අත්හරවන්නම බැරිය. අහන්නේ එකක් දෙකක් නොව ප්‍රශ්න වැලකි.

“ලයිසන් නැතිවුණාට අපිත් හොඳ බයික්කාරයො තමයි හරිද නංගි..නගින්න නගින්න...”

අසෙල් කීවේ උජාරුවෙනි. බයික් එකේ වාඩි වූ යුවතිය අසෙල්ගේ බඳ වටා දෑත යවා තදින් අල්ලාගත්තාය. මොහොතකින් අසෙල් බයික් එක පණගන්වා ධාවනය ඇරඹීය.

“ඔච්චර හයියෙන් යන්න එපා...එක්කෝ අපි අතුරු පාරකින් යමුද?මට බයයි අයියෙ...”

සෙනුරි සෙමින් කොඳුලාය. තම බඳ වටා ග්‍රහණය තව තවත් දැඩිවත්ම අසෙල් වේගය බාල කළේය.

“හයියෝ...දෙවියනි, කාට කියන්නද මේ දුක ඔබ හැර...හරි අතුරු පාරකින් යමු.”

දිගු සුසුමක් වාතලයට මුසු කළ අසෙල් මඳක් ඉදිරියේ වූ අතුරු පාරට බයික් එක හැරවූයේය. නිවසට එන තුරුම යුවතිය කිසිත් නොදෙඩුවාය.

***

සෙනුරිගේ පංති යාමත් අසෙල්ගේ වැඩට යාමත් පටන් ගෙන දැන් දැන් මාස කීපයක්ම ගතවී අවසන්ය. වේලාසන පංති නිමවූ දිනක හෝ හදිසියේ පංති නිවාඩු බව දැනගන්නට ලැබුණු දිනක අසෙල්ගේත් සෙනුරිගේත් සැන්දෑ වරු ගෙවී යන්නේ මෙලෙසිනි.

බොහෝ සැන්දෑ වරු වලදී රෙකෝඩ්බාර් එක ළඟ සිට සෙනුරිලාගේ නිවස තෙක් අතුරු පාරේ ඔවුන් දෙදෙනා බයික් එකේ ගමන් කරනු දැකීම සුලබ දසුනක් විය.ඔවුන් පෙම්වතුන් බව බොහෝදෙනාට තවදුරටත් රහසක් නොවීය.

***

“අසෙල් අයියෙ, අපේ පොඩ්ඩිට කරදරයක් වෙලා. ගිය බ්‍රහස්පතින්දා විද්‍යා පංති ඇරිලා හවස ගෙදර එද්දි කොල්ලො දෙන්නෙක් එයාගෙ පස්සෙන් ඇවිත්. බයික් එකකින්...දැන් කෙල්ල හොඳටම බය වෙලා ඉන්නෙ. ආයෙ පංති යන්න බෑලු..ඔයාට පුළුවන්නම් හවස එන ගමන් එයාව ගෙනත් දාගෙන යනවද?”

එසේ හමුවූ එක් බදාදාවක සෙනුරි අසෙල්ට කීවාය. පිරිමි පුළුටක් නැති ගෙදරක අම්මාට පමණක් දුවණියන් තිදෙනෙකුට ආරක්ෂාව දිය හැකිද?

“අයියෝ ඕක සුළු දෙයක්නෙ.. නංගිට බය නැතුව ඉන්න කියන්න.. මං හෙට ඉඳන්ම එක්කන් එන්නම් පොඩ්ඩිව..”

අසෙල් කීවේ දෙවරක් නොසිතාය. තමාගේ උදව් අවැසි කාටදැයි තරාතිරම නොබලා නොපැකිලව උදව් කිරීම අසෙල්ගේ සිරිතය.

“ඔන්න පොඩ්ඩියේ මං අසෙල් අයියට කිව්ව වැඩ ඉවර වෙලා එනගමන් ඔයාව එක්කගෙනම එන්න කියලා. ඔයා බය වෙන්න එපා.. පංතියට ගිහින් හොඳට ඉගෙන ගන්න..එයා ඔයාට කරදරයක් වෙන්න ඉඩ තියන එකක් නෑ.. මං අම්මටත් කියන්නම්කො”

පොඩ්ඩිගේ කාමරය වෙත ගිය සෙනුරි, ඇගේ හිස අතගාමින් එසේ කීවාය. ඕනෑම බාල සහෝදරයෙකුට හෝ සහෝදරියකට තම වැඩිමහල් සොහොයුරා පියෙකු වැනිය, වැඩිමහල් සොහොයුරිය මවක වැනිය. පොඩ්ඩිටද ඒ මොහොතේ එය එලෙසින්ම දැනෙන්නට ඇත.

***

“නංගි, ගොඩක් වෙලාද පංති ඇරිලා?”

අසෙල් ඇසුවේ කණගාටුවට පත් ස්වරයෙනි.

“නෑ අයියෙ, මං දැන් මෙතෙන්ට ආව විතරයි. අපි යමුද?”

පොඩ්ඩි පිළිතුරු දුන්නාය. අසෙල්ගේ මුහුණේ අතුරුදන් වූ සිනාරැල්ල යළි කැඳවීමට ඒ වැකිය ප්‍රමාණවත් විය.පොඩ්ඩිව නංවා ගත් අසෙල් වැඩි වේලා නොගොස් සෙනුරිලාගේ නිවස කරා ළඟාවූයේය. ගමන අතරතුර කිසිදු සංවාදයක් සිදු නොවීය.

“පුතා තේ එකක් බීල යනවද?”

පොඩ්ඩි බයික් එකෙන් බසිද්දී මිදුලේ හුන් කාන්ති ඇසුවාය.

“නෑ අම්මේ, දැන් බෑ.. පොඩි වැඩක් තියෙනව...මං පස්සෙ වෙලාවක එන්නම්කො”

වැඩක් තිබුණා හෝ නොතිබුණා හෝ දැන්ම සෙනුරිලාගේ ගෙදරට පය තබන්නට අසෙල් මැලිවෙයි. ගේට්ටුව අසළින් සෙනුරිව හෝ පොඩ්ඩිව බස්සවා යෑම වෙනමම වැඩකි. දැන්ම ඉක්මන් වන්නට වුවමනා නැතිය යන්න අසෙල්ගේ හැඟීමයි.

***

“උඹ මගෙ බයික් එකේ තෙල් පුච්ච පුච්ච දවස ගානෙ එක එක කෙල්ලන්ට ට්‍රාන්ස්පෝට් දෙනව නේ?”

මස්සිනා කෙනෙකුට වඩා යහළුවෙකු සමාන ඇසුරක් පවත්වන පොඩි අක්කාගේ සැමියා, සාගර පැවසූයේ අසෙල්ගේ පිටට තට්ටුවක්ද දමමිනි. අසෙල් කලබල වූයේ නැත. ඇත්තෙන්ම වරදක් කර නැතිනම් කලබල වන්නට කිසිසේත්ම වුවමනාද නැත. අසෙල් මෙවැනි විහිළු හොඳින් හඳුනයි.

“නෑ බං අයියෙ, ඒ සෙනුරිගේ පොඩි නංගි.. පංති ඇරිලා ගෙදර ගිහින් දාන්න ගියා. වෙන ඉතින් සෙනුරි මිස කවුරුවත් යන්නෙ නෑ මා එක්ක...”

අසෙල් වැඩි ගණනකට නොගෙන මුව පුරා සිනහව පුරවාගෙන,සැහැල්ලුවෙන් පිළිතුරු දුන්නේය. මෙතෙක් වේලා රශ්මිගේ තුරුලේ හුන් නෙතුලි සාගර සොයා ආ  හෙයින් සංවාදය එතෙකින් නිමා විය.

***

“කවද්ද ඔයාට පංති නිවාඩු කිව්වෙ සෙනුරි?”

“ම්ම්ම්...ලබන අඟහරුවාද නෙමෙයි ඊළඟ අඟහරුවාදා...”

යුවතිය මඳක් කල්පනා කර පිළිතුරු දුන්නාය.

“ඔයා ගෙදරට කිව්වද එදාට නිවාඩු කියල?”

අසෙල්ගෙන් නැවත පැනයකි.

“තාම නෑ අසෙල් අයියෙ, ඇයි එහෙම ඇහුවෙ?”

ගොනා හැරෙන්නේ පොල් පැළය කෑමට බව දැන දැනම යුවතිය කිසිත් නොදන්නා ලෙසම ඇසුවාය.

“නෑ හලෝ, ඔයත් එක්ක ෆිල්ම් එකක් බලන්න යන්න ආසයි.. ඒත් පංති පාඩු කරන් එක්ක යන්නත් මට දුකයි.. ඔයා මොකද කියන්නෙ? කැමතිද? කැමති නම් එදාට පංති යනව වගේ එන්න පුළුවන් නෙ..”

“අනේ මන්ද”

සෙනුරිට එක්වරම කියැවිණි. අහපු පළියට නිකන්ම හා කියන්නටද නොහැක. දැන් සෙනුරිට සිදු වී ඇත්තේ ‘උණු හින්ද බොන්නත් බෑ,කිරි හින්ද අහක දාන්නත් බෑ’ වැනි තත්වයකි. සෙනුරිගේ ප්‍රකාශයත් සමඟ අසෙල්ගේ මුහුණද තැලිච්ච කජු ලෙල්ලක් මෙන් වෙනස් වී ඇත.

“හ්ම්ම්..යමුකො එහෙනම්..”

දිගු නිහැඬියාවකින් අනතුරුව සෙනුරි යන්තම් තොල් සොලවමින් සෙමින් කීවාය.