එනවද? ආදරෙන්..නැහැ ආදරෙන් නෙමෙයි..සුපුරුදු ලෙන්ගතුකමින්...

ඔයාට මතකද එදා දවස...

විහාරමහාදේවි පාක් එකේ, මුරුගසන් වැස්සෙ, සීතලේ ගැහි ගැහි එක කුඩේ යට අපි ගුලි වෙච්ච දවස..

මට නම් ඒ දවස කවදාවත් අමතක වෙන්නෙ නෑ.. ඒ දවසට මං ඒ තරම්ම ආදරෙයි...

එදා පෝය දවසක්... හඳ පෑව්වෙ රෑ වෙලා උණාට මගෙ හදවතට හඳ පෑව්වෙ කලින් දවසෙ රෑ මයි...

දවස් ගාණක් තිස්සෙ කටහඬින් විතරක් අපේ වෙච්චි අපි දෙන්නා මුණ ගැහෙන්න යනව කිව්වම මං දකින්නෙ හීනයක්ද කියල මම මාවම කොනිත්තගෙන බැලුවා... නෑ ඒක හීනයක්‌ නෙවෙයි.. හැබෑවක් වෙන්න යන හීනයක්..!!!

හීන කන්දරාවක් පොදි බැඳගෙන අපි මුණ ගැහුණා.. හිනා උණා... වෙනදටත් වැඩියෙන්, ඕනෑවටත් වැඩියෙන් කියෙව්වා... ඒ හිතේ සතුට වැඩිකමටමයි...

ඒත් ඉතිං ඔයා හිතුවද දන්නෙත් නෑ “මේක නම් මහ කටර් එකක් කියල” නේද?

කොහොමටත් මම කැමතියි ගොඩක් කතා කරන්න... මොනා හරි කියල මං වටේ ඉන්න හැමෝම හිනස්සන්න... දුකින් ඉන්න කෙනෙක්ව පුළුවන් විදියකට සතුටු කරන්න... ඒ මූණට හිනාවක් ගේන්න මම ගොඩක් ආසයි.කියවන්න ගත්තම මම ඉතිං ගිරවියක්ම තමයි.. කියෝනව කියෝනව ඉවරයක්‌ නෑ..

ඒත් තව කවුරුහරි කියන දෙයක් මැද්දට පනින්නෙ නැතුව අහගෙන ඉන්නත් මට බැරි නෑ.. මට ඒකත් පුළුවන්... ඒක ඔයා හොඳට දන්නවා.. මොකද ඔයත් මං වගේම ගොඩක් කතා කරන හින්ද... ... ඔයත් හරි දක්ෂයි මාව හිනස්සන්න...

එදා රෑ මට නින්ද ගියෙත් නෑ.. වෙන මොකටවත් නෙමෙයි... සන්තෝසෙට... තනියම ඇඳේ පෙරළි පෙරළි හිනාවෙද්දි අම්මට ඇහෙයිද කියලත් නොහිතුණා නෙමෙයි...

හදිස්සියෙම එක දවසක් ඔයා එක පාරටම මගෙන් ඈතට යන්න මගෙන් අවසර ඉල්ලුවා... තරහකින් නෙමේ... බොහොම ආදරෙන්... ගොඩක් ආදරෙන්... ඒ වෙන කෙනෙක් ඔයාගෙ ජීවිතේට ඇවිදින් නිසා නොවෙන වග මම සහසුද්දෙන්ම දන්නවා..

ඒත් ඔයා දැක්කෙ මගෙ හිනාව විතරයි.. හිනාවෙද්දී දත් තිස් දෙකම එලියෙ දාගෙන හිනාවෙන්න විතරක් නෙමෙයි, මට හොඳට අඬන්නත් පුළුවනි.. හයියෙන් වගේම හෙමීටත්...

රෑ තිස්සෙ තනියම හිනා වුණු මම ආයෙමත් රෑ තිස්සෙ ඇඬුවා... දිගින් දිගටම ඇඬුවා...

පොතක් පෙරලද්දී, තනියෙන් කල්පනා කරද්දි, සිංදුවක් අහද්දි  ඔයාගෙ මූණ මතක් වෙනවා.. ඔයාගෙ හිනාව මතක් වෙනවා... ඔයාගෙ කටහඬ මතක් වෙනවා.. ඔයාගෙ විහිළු මතක් වෙනවා... කොටින්ම ඔයාවම මතක් වෙනවා

මෙච්චර කල් ආදර සිංදුම අහ අහා හිටපු මම විරහ සිංදු වලට මාරු උණා...

තවමත් ඔයා කතා කරද්දි, විහිලු කරද්දි හයියෙන් හිනාවෙන මම... ඊට පස්සෙ ඇස් රතු වෙනකල් අඬන බව ඔයා දන්නෙ නෑ....

ඔයාව මතක් වෙද්දි කඳුළු නතර කරගන්න තාමත් මගෙ පුංචි හිතට බැහැ... කාටවත් කියාගන්න බැරි දුකක් හිත ඇතුලෙ තද කරගෙන...තනියම අඬ අඬ... ලෝකෙට පේන්න හිනාවෙවී... දවස ගානේ මැරි මැරී...මං ජීවත් වෙනවා.

ඒ ඇයි...?

අම්ම, තාත්තා වෙනුවෙන්... මං වෙනුවෙන් නෙමේ...

බොරු කියන්න බෑ ඔය ඇස් දෙක දිහා බලාගෙන... ගොඩක් අසරණයි මං...

මැරෙන්න මං බයයි... ඒත් ජීවත් වෙන්න ඊට වඩා බයයි!!!

පොඩ්ඩක් හිතල බලන්න... ඇයි අපි මුණ ගැහුණේ?

උත්තරයක්‌ නැති ප්‍රශ්නයක්... ඔයාටයි මටයි... අපි දෙන්නටම...

ඔයා මගෙ ළඟ නැති උණත් ඒ ආදරේ..ඒ උණුසුම් සුසුම්... ඒ හිනාව... ඒ කතාව... තාමත් මට දැනෙනවා... තාමත් මට ඇහෙනවා... ඒකෙන් මිදෙන්න මට බෑ... ඒ වැක්කෙරෙන ආදරේ 

දැක දැක මට ඇස් පියාගෙන ඉන්න බෑ... ඒත්...

ආයෙමත් මං අසරණයි... හැබැයි ඒ අසරණකමට පලි ඔයා නෙමෙයි... මගෙ අහිංසක කඳුළු කැට විතරමයි...

ලෝකෙ කොයිම ආදරවන්තියක්වත් කොයිම මොහොතක හරි තමන්ගෙ ආදරවන්තයගෙන් අහන්න අකමැති ආමන්ත්‍රණයක් මට අහන්න සිද්ධ වුණා... හරිම දුකයි..මගෙ මුළු ලෝකෙම කකුල් දෙක පාමුල කඩන් වැටුණා වගේ... ඒත් ඔයා හරි....

අසම්මත පෙමක පැටලුණු අපි දෙන්නා කොයිම මොහොතක හරි වෙන්වෙන්න පුළුවන්... නෑ නෙමෙයි...

ඒත් අපේ සිත් එකට බැඳුණේ ඒ අසම්මතය දැන දැනමයි...  

ගොඩක් හිනාවෙන්නෙ ගොඩක් අඬන මිනිස්සුලු... ඔව් ඒක ඇත්ත...

වෙලාවකට මට හිතෙනවා මං කොයිතරම් නම් පව්කාරද කියල... මං ආදරේ කරන කිසිම දෙයක් මට ලැබෙන්නෙ නෑ.. එක්කෝ මා ළඟ රැඳෙන්නෙ නෑ... ඒ ඇයි කියල මට තාම හිතාගන්නත් බෑ..

සාම්ප්‍රදායික මත වාද කරපින්නා ගත්තු අපේ අම්මල තාත්තල ඉස්සරහ අපි දෙන්නා කොයි තරම් නම් අසරණද? යාලුවෙද්දී කීයක් නම් දේවල් හොයන්න වෙලාද? ආගම... වයස... කුලය... ජාතිය... වාසගම... ගම...

අනේ ඒත් ඉතිං හිතට බ්‍රේක් නෑ... හිත් දෙකක් එකට බැඳෙන්නෙ ඔව්ව හොය හොයා නෙමෙයි.. අපි දෙන්නට උණෙත් ඒකමයි නේද?

මං වගේම ඔයත් අඬනව කියල මං දන්නවා... හිතින් දුක් වෙනවා කියල මම දන්නවා... හිත හදාගන්න කියල මට කිව්වෙත් ඔයාමයි... ඉතිං අපි දෙන්නම හදාගමු හිත...

මල් කියන්නෙ දවසගානෙ පිපිලා පරවෙලා යන දෙයක්...

කලින් දවසෙ පිපිච්ච මල් මැරෙන්න බෑ කියල කොයිතරම් කෑ ගැහුවත් ගහ අළුත් මල් පුබුදුවද්දි පරණ මල නිකම්ම ඇකිලිලා පොඩි වෙලා යනවා... ජීවිත කාලෙ ඉවරයි... ඊට පස්සෙ කෑගහිල්ලත් නෑ මොකුත් නෑ....

සමහරුන්ගෙ ආදරෙත් මල් වගේ... හිටපු ගමන් පිපිල පරවෙලා යනවා... සුවඳ වත් ඉතිරි නොකරම...

ඒත් ඔයාගෙ ආදරේ සුවඳ තවමත් මා ළඟම ඉතිරියි... ඒ සුවඳට මගෙන් ඈත් වෙන්න මං ඉඩ දෙන්නෙ නෑ... ඒ සැර නැති සෞම්‍ය සුවඳට මම ගොඩාරියක් ආදරෙයි... ඒ ආදරේ අමරණීය මලක්... ඊයේ පිපිලා අද පරවුණු මලක් නෙමෙයි...

ආදරෙයි ජීවිතේ ජීවත් කරවන්නෙ... මාව ජීවත් කරවන්නෙත් ඒ ආදරේ...

ඉතිං අපි ආදරේ කරමු.. හිතින් විතරක්... කාටත් හොරෙන්... රහසින්!!!

වේගයෙන් වෙනස්වෙන ලෝකයේ... අඬන හැටි නොපෙන්නා අපි හයියෙන් හිනාවෙමු....සල්ලි, වෙනත් අරමුණු.. ඉටු කරගන්න දුවන මිනිස්සු අතර අපි දෙන්න හෙමීට ඇවිදගෙන යමු... එනවද?

ආදරෙන්... නැහැ ආදරෙන් නෙමෙයි... සුපුරුදු ලෙන්ගතුකමින්....

හිතේ ආදරේ පුරෝගෙන හංගගෙන හිටියත් මේ හිත තාමත් ඔයාට ලෙන්ගතුයි...

ඒත් ඒ අසම්මතයට මෙපිටින් මිස එපිටින් නම් නෙමෙයි....

...එක්වීමක් නොමැති සසරේ

රහසින්ම පෙම් කරමු

රහසින්ම මිය යමු

අපේ දෛවය එය නම්

වැලඳගනිමු ආදරයෙන්..

පෙම් කරමු

කාලයාටත් හොරෙන්,

මරණින් මතුවටත්...

සිතුවිලි සිරවී හදවත පතුලේ

ඉකිබිඳ වැළපෙනවා...

රුව සැන්ගී මගෙ මතකය අතරේ

නෙත් අසරණ වෙනවා...

ඔබෙ සෙනෙහස දැක සැඟවෙනු කෙලෙසද

නෑ මට තවමත් වැටහෙන්නේ...

සුසුම් නිම්නයේ තනිවන්නට නම්

මේලෙස ඇයි අප හමුවන්නේ...

සිතුවිලි සිරවී....

මිලාන වූ මල් ඉකිබිඳ වැළපේ

විකසිත කුසුමන් හිනැහෙද්දී...

ලොව දහසක් නෙත් හිනැහෙන මොහොතේ

ඔබේ මගේ ලොව කඳුළු දකී...

සිතුවිලි සිරවී....

 සියලු උපුටා ගැනීම් වල අයිතිය මුල් නිර්මාණකරුවන් සතුය.