එපා නම් මට එපාමයි

මේ දවස් වල මගේ ආදරණීය අම්මට ටිකක් අසනීපයි. එයාව සාලේ ලෙස්සල වැටිලා.. දැන් තෙල් බඳිනවා..එක උනේ පහුගිය සිකුරාදා හවස් වරුවේ. හවස කිව්වට හවසමත් නෙමේ. රෑ 7.20 ට විතර.ලෑන්ඩ් ෆෝන් එකට ආපු කෝල් එකක් ආන්සර් කරන්න ගිහින් තමා ඕක උනේ.

අම්ම සාලේ 7 ප්‍රවෘත්ති බල බල උන්නේ. සාමාන්‍යයෙන් අපේ ගෙදරට එන කෝල් මම ගන්නේ නෑ. වෙන කවුරුත්ම නැත්නම් තමා මම ගන්නේ.. ඉතින් එදා උනෙත් ඒකමයි. මම කාමරේ ඇඳට වෙලා ඉද්දි සාලේ උන්නු අම්ම තමා කෝල් එක ගන්න ගියේ.. යන්න හම්බුනේ නෑ එයාට මම ඉන්න කාමරේ පහු කරන්. ( සාලෙන් එද්දිම ඊළඟට පහු වෙන කාමරෙයි මම හිටියේ) අනේ මගේ අම්මව  දඩාස් ගාල වැටුණා!! ඒ අස්සේ එයා මට කෑගහනවා “ගිහින් ෆෝන් එක ගන්න” කියලා..මට දැන් ෆෝන් එකේ සිහිය නෙමේ තියෙන්නෙ අම්මගෙ සිහිය. කවුද දන්නෙත් නෑනේ කියල ෆෝන් එක ගාවට දිව්වා. “සුදූ, අම්මයි ඔයයි ලෑස්ති වෙලා ඉන්න, මම ආවම දොස්තර නොනලගේ ගෙදර පිරිතට යන්න.” කෝල් එක තාත්තාගෙන්. විස්තරයක් කියන්නත් කලින් කෝල් එක කට් කරපු නිසා මම ආයේ කෝල් කරන්න ගියෙත් නෑ. අම්ම ගාවටයි දිව්වෙ. අනේ මගේ දෙවියනේ! අම්ම තාමත් බිම. එයාට නැගිට ගන්න බැහැ. වේදනාවෙන් හෙමීට අඬනවා මට ඇහෙනවා. මගේ අම්මට දණිස් අමාරු. ඉතින් වැටුනොත් කවුරු හරි නැගිට්ටන්නම ඕන. මම තමා අම්මව බිමින් උස්සල අරගෙන වත්තම් කරගෙන මම නිදාගෙන හිටපු ඇඳට එක්කන් ගියේ. තාත්ත ගෙදර ආවට පස්සේ  අම්ම කැමති උනේ නෑ පිරිත් ගෙදර නොගිහින් ඉන්න. (එය හුඟක් ආගමට දහමට ලැදි) ඉතින් අම්ම මට කිව්වා තාත්තට කියන්න එපා කියල. කොහොම හරි එයාල පිරිත් ගෙදර ගිහින් එද්දී මම සැපට නිදි. ඒත් අම්මල ආවම මට ඇහැරුණා. මොකද මම නිදා ගන්නෙ අම්මගෙ කාමරේ.

පහුවදා සෙනසුරාදා උදේ බලද්දී කකුල ඉදිමිලා.. හොඳටම... දම් පාට වෙලා.. අනේ මගේ අහිංසක අම්මා පව්.. එදා දවසෙම අම්ම ඇඳේමයි. මම උදේ 5.45 ට විතර නැඟිටලා අපේ කුස්සියේ දර ලිපේ අළු අස් කරල, කට්ටියටම කිරි හදල දීල, උයන්න පටන් ගත්තා. (මොනාද ඉව්වේ කියල නම් අහන්න එපා දැන් මතක නෑ) ඉතින් හවස තමා යන්න උනේ වෙද මහත්තයා ගාවට. ගියාම එයා කකුල පරික්ෂා කරල කිව්වෙ මහපට ඇඟිල්ල කෙටිල කියලා. තැවිල්ලකුයි  මැල්ලුමකුයි ලියල දුන්න බේත් තෙල් බෝතලේකුත් දුන්න. ඉතින් ඒ ගමන්ම අපේ මාමලාගේ ගෙදර ගිහින් අවශ්‍ය කරන බේත් ටික හොයාගෙන ආවෙ පහුවදා උදේ ඉඳල වත් පටන් ගන්න කියලයි.

ඉතින් සෙනසුරාදා උදේ සිට මේ වන තුරුත් මගේ කාරිය පාන්දර නැගිට කිරි හැදීම, බත් මාලුපිනි ඉවීම, අම්මගෙ- මගේ සහ තාත්තාගේ රෙදි සේදීම, හවස මාළුපිණි රත් කර වළන් සේදීම, රෑට බත් ඉවීම, ගෙදර වැඩ කරන මාමාට ඕනා වෙලාවක තේ හදා දීම ඇතුළුව මෙකී නොකී සියළුම ගෙදර වැඩ. කොටින්ම hawamahawama." ෆෝන් එක ගාවට දිව්වා. "අම්මගෙ බත් එකයි වතුර එකයි පවා මමමයි ලඟට ගිහින් දෙන්නේ.. ඔය කියපු වැඩ වලට අමතරව ඉරිදා උදේ ඉඳං තවත් වැඩක් එකතු උණා.අම්මගෙ බේත් තැම්බීම, තැවීම, තෙල් ගෑම, මැල්ලුම මලවා කකුලේ බැඳීම ... උදේ හවස දෙකේම. ගෙදරම වැඩ තනියමම කරන්න උනාමයි ඒකෙ අමාරුව තේරුණේ..

ඒත් මම ඒක දුකක් කරදරයක් කියල හිතුවේ නෑ... මගේ සුදුරයක් කියල හිතුවේ නෑ... මගේ සුදූ අම්මට මෙහෙමවත් මට උදව් කරන්න ලැබෙන එක කොච්චර ලොකු දෙයක්ද කියලයි මම හිතුවේ. ඉතින් ඒකාකාරී හා අවිවේකී බව නිසාම මට දවස් 2 ක් විත‍ර බ්ලොග් එක බලන්නත් බැරි උණා. ඊයෙ මම නිදාගද්දී ගොඩක් රෑ වෙලා. මම දන්නෙම නැතුව ලැපී ඉස්සරහ මට නින්ද ගිහින්. ඉතින් මේක බල බල ඉන්න වෙලාවක් නෑ. පාන්දර ගෙදර වැඩ කරන්න නැගිටින්න එපැයි.

දවස තිස්සෙම දුවල පැනල මහන්සි වෙලා රෑට මේකට ආවහම ඊයෙ බලපු පෝස්ට් එකකින් මම හුඟක් දුක් උණා. (දැන් කිසිම කෙනෙක් කරුණාකරලා මගෙන් අහන්න එපා මොකක්ද පෝස්ට් එක, කව්ද එයා, මොකක්ද ලින්ක් එක) ඒ කෙනා මගේ බ්ලොග ෆලෝ කරනවා, ඒ වගේම මාත් එයාගේ බ්ලොග ෆලෝ කරනවා. ඉතින් දුක හිතෙන දේවල් වලින් ඈත් වීමනේ හොඳම දේ.. ඒ නිසා මට එයාට කියන්න ඕන මම ආයේ ඒ පැත්තට එන්නෙ නෑ, ඔයා මගේ බ්ලොගට කමෙන්ට් නොකලට කිසි අවුලකුත් නෑ කියල. මොකද  ඔයා කමෙන්ට් නොකළ කියල මහා වෙනසක් වෙන්නේ නෑ. අනික ඔයාට මට වඩා ෆලෝවර්ස්ලා ඉන්නවානේ.

කවුරු හරි මේක කියවන කෙනෙක් හිතාවි මම මේක හිතේ තරහින් ලියපු එකක්ය කියලා. නෑ... මම මේක ලියන්නෙ හුඟක් කණගාටුවෙන්. අපේ චූටි අය්යාගේ වයසෙ මම අය්යා කෙනෙක් විදියට හිතපු කෙනෙක් එයා. සහෝදරයා, වයස 21 ක් උනාට මගේ හිත තාම පුංචියි, ඒ පුංචි හිතට සතුටට වඩා දුක හොඳින් දැනෙනවා. ඉතින් එයා ගැන එපමණයි. (සමාවෙන්න, ඔයාව අහු වෙන විදියේ කිසි දෙයක් මම මේකේ ලියලා නෑ)

මම දැන් යනවා. මොකද හෙට උදේ පාන්දර ඉඳං මට ආයෙත් ඩියුටි තියෙනවා...දැන් මම යන්නේ මගේ ආදරණීය අම්ම ගාවින් පොඩ්ඩක් ඇළ වෙන්න. මෙතෙක් කියෙව්වට ඔබට ස්තුතියි.

ප.ලි: කවුද කියල මගෙන් අහන්න නම් එපා කිසි කෙනෙක්, මම මේ කියපු කෙනා බට ලයිට් නෙමේ නම් එයාට තේරේවි.