ඒ ගර්ල් හරි ලකී

මෙනින්ජයිටිස්.. ඒ මොකක්ද ඒ.. උසස් පෙළට බයෝ කරපු අය නම් මේක හොඳට දාන්න වචනයක් වෙන්න ඕන. සාමාන්‍ය පෙළටත් යන්තමින් තිබුණා වගේ මට මතකයි. ඉතින් දන්න අයට මතක් වෙන්නත් නොදන්න අයට දැනගන්නත් එක්ක මම ඒ ගැන පොඩි හැඳින්වීමක් කරන්නම්.

මෙනින්ජි පටල කියල කියන්නෙ අපේ මොළය සහ කොඳුඇට පෙළ (එහෙම නැත්නම් මස්තිෂ්කය සහ සුෂුම්නාව) වටා තියෙන පටල වලට. ඒවා 3ක් තියෙනවා. චීනාන්ශුකාව,වරාශිකාව සහ ජාලකර පටලය කියල. ඒවා තියෙන්නෙ ආරක්ෂාවට.ආතරයිටිස් කියන්නෙ සන්ධිපත් ප්‍රදාහය වගේ මෙනින්ජයිටිස් කියල කියන්නෙ මෙනින්ජි පටල ප්‍රදාහයට. ඒ කියන්නෙ මොළේ සහ කොඳුඇටපෙළ  වට කරගෙන තියෙන මේ මෙනින්ජි පටල අස්සේ තියෙන මස්තිෂ්ක සුෂුම්නා තරලය ආසාදනය වීම.. මොළේ උණ කියල කියන්නෙත් මේකටම තමයි.. ඉතින් ඇතිනෙ නමස්කාරය. දැන් යමු ලිපියට.

මේ ලිපිය ලියන්න මට හිතුණේ තරූගේ ලෝකය ලියන තරූ අයියගේ මේ ලිපිය දැකලයි.

එකදහස්‌ නමසිය අනූවෙ දෙසැම්බර් මාසෙ ඉවර වෙන්න ඔන්න මෙන්න කියල තියෙන කාලෙක සිද්ධ වෙච්ච දෙයක් මේක. මට හොඳටම උණ ගැනුණාලු.. දවසක් දෙකක් බලං ඉඳල දවසක්දා හවසක අම්මල මාව හොස්පිටල් එකට අරගෙන ගිහිල්ලා. එහෙදි උණ බහින්න බෙහෙත් දුන්නලු. ඒත් උණ නම් අඩු උනේ නෑලු පොඩ්ඩක්වත්. මගේ ඇඟ ගිනියම් වෙලා වගේ රස්නෙයිලු. මාව බලන්න ආපු අපේ චූටි මාමා අම්මට කිව්වලු

 “අක්කෙ බලං ඉඳල නම් හරියන්නෙ නෑ. මෙයාව හලාවතවත් ගෙනියමු”

කියල. ඉතින් පහුවදා උදේම මාව හලාවත හොස්පිටල් එකට ගෙනිච්චලු. එදා දවසෙ මාව බලන්න වාට්ටු භාර දොස්තර මහත්තයා ආවම උණ බහින්න බෙහෙත් දීල

“ටිකක් බලමු”

කියල අම්මට කිව්වලු. ඉතින් අම්මගෙ වැඩේ මාව සීතල වතුරෙන් තෙමන එකමලු. කකුල් වල යටි පතුල් තෙමනවාලු, නළලට තෙත රෙදි කෑලි දාලා පිහිනවාලු... කොහොමහරි උණ නම් පොඩ්ඩක් වත් අඩු වෙලාම  නෑ... අම්මත් හොඳටම බයේ ඉඳල තියෙන්නෙ.

පහුවදා ළමා රෝග විශේෂඥ දොස්තර මහත්තයා මාව බලලා කිව්වලු ලේ චෙක් කරන්න ඕන කියල. ඉතින් ලේ චෙක් කරන්න ගියාම ඉන්ජෙක්ෂන් කටු ගහල තියෙනවා විසි පලකට විතර. අනින අනින තැනින් ලේ එනවා විතරලු. නහර පේන්නෙ නෑලු.. වේලිලාලු. ඉතින් මම අඬන එකමලු කරන්නෙ... අඬනවා කිව්වට ඒකත් යන්තම කෙඳිරියක් විතරලු. අඬන්නවත් මට බැරිලු.

 මේ කාලේ වෙද්දී මම අම්මගෙන් කිරි බොන්නෙත් නැතිලු. කිරි බොන්න කට අරින්නෙ නැතිලු. ඉතින් මට බටයකින් තමා පිටිකිරි දීල තියෙන්නෙ. මම ජීවිතේටම මාස නමයයි අම්මගෙ කිරි බීල තියෙන්නෙ. මට හොඳ උනාට පස්සෙ අම්මට මට දෙන්න කිරි තිබිල නෑ. ඒ දවස් වල මම මැරිච්ච ළමයෙක් ගානටලු මම උන්නෙ. සුමාන දෙකක් යනකල් ඇස් ඇරියේවත් නැතුව තමා මම ඉඳල තියෙන්නේ. අඬනවත් ඇහෙන්නෙ නෑලු, කෙඳිරි ගානවා වගේලු ඇහෙන්නෙ. මුහුණත් හොඳටම වෙනස් වෙලාලු මන්දපෝෂණය හැදුණු ළමයෙක්ගේ වගේ.

ලේ පරීක්ෂාවෙන් මොකුත් හොයාගන්න නම් බැරි උනාලු. ඊට පස්සෙ අර විශේෂඥ දොස්තර මහත්තයා කිව්වලු මගේ කොන්දෙන් වතුර ගන්න ඕන කියල. එක පාරක් වතුර අරන් චෙක් කලාලු හලාවත හොස්පිටල් එකෙන්. මට ඒ කොන්දෙන් වතුර ගන්න අමාරුව වත් නොදැනෙන ගානට කිසි වෙනසක් නැතුව උන්න කියලයි අම්ම කිව්වෙ. කොහොමහරි ඒකෙනුත් මොකුත් හොයාගෙන නෑ. හැබැයි ඒ ගත්තු වතුර කිරීම කිරි පාට බව අම්ම දැකල තියෙනවා. ආයෙමත් සැරයක් කොන්දෙන් වතුර ගත්තලු. එවෙලේ අම්මා හලාවත මෙඩිකල් සෙන්ටර් එකකින් චෙක් කරලා.. එතකොට තමා හරියටම ලෙඩේ මොකක්ද කියල හොයාගෙන තියෙන්නෙ. මට මෙනින්ජයිටිස් හැදිලාලු.. මොළේට විෂබීජයක් ගිහින් ලු. ඊට පස්සෙ තමා මට හරියටම ප්‍රතිකාර පටන් අරන් තියෙන්නෙ. සුමාන දෙකක් යනකල්ම මගේ ඇඟේ රස්නෙ නම් බිංදුවක් වත් අඩුඋනේ නෑලු.

මම දවස් 20ක්ම හලාවත හොස්පිටල් එකේ ඉඳල තියෙනවා. ඒ හැමදාකම උදේ ලෙඩ්ඩු බලන වෙලාවට මාව බලන්න තාත්තා ආවලු. ඒ වෙනකොට ඉස්කෝලේ අටේ පංතියේ හිටපු මගේ ලොකු අයියා ඉස්කෝලේ ඇරිලා තනියම බස් එකේ එනවලු මාව බලලා විස්තර දැනගෙන යන්න. එද්දි ඕන කරන දේවල් අරගෙන  ඇවිත්, ගෙනියන්න තියෙන රෙදි අනං මනං අරන් යනවලු. අනූ එකේ ජනවාරි මාසෙ ඉස්කෝලෙට ඇතුල් වුණු මගෙ චූටි අය්යාව ඉස්කෝලෙට බාර දෙන්න ගිහින් තියෙන්නෙත් තාත්තා. එයත් චූටි නෙ. අවුරුදු පහනේ.. ඉතින් එයා නම් මාව බලන්න ඇවිත් නෑ. කිරි අම්මා චූටි අය්යාව බලාගෙන ගෙදර උන්නලු. එයාටත් අම්ම නැතුව හුඟක් පාළු හිතෙන්න ඇති..මාව බලන්න අපේ පාරේ හැමෝම ආවලු. ලොකු මාමා, චූටි මාමා, සුදූ මාමා මේ හැමෝම ඒ දවස් 20 ඇතුළත මාව බලන්න ආවලු.

කවුරු මාව බලන්න ආවත් ඒ දවස් 20න් දවස් 3ක් 4ක් ඇරෙන්න අනිත් හැම වෙලාවකදිම මගේ ළඟ උන්නෙ මගෙ අම්මාලු.. දැන් වගේ පහසුකම් ඒ කාලේ නෑනේ. එක ඇඳේ ළමයි දෙන්නෙක් දානවලු. අම්මල දෙන්නටම ඉඳගන්න තිබුණෙත් එකම එක පුටුවලු. ඉතින් වැඩි හරියක් අම්ම හිටගෙනම තමා ඉඳල තියෙන්නෙ. කකුල් පිට්ටු වගේ ඉදිමිලාලු. සෙරෙප්පුවක් කිට්ටු කරන්නවත් බැරිලු.(අම්ම ඒ දවස් වල විඳපු දුකට දැන් එයාට ඊට හපන් කරදරයක් වෙලා කියල මට හිතෙන්නෙ. එයාට දණිස් අමාරු හැදෙන්න ප්‍රධාන හේතුව වෙන්න ඇත්තෙත් ඕක තමා.) චූටි මාමා අම්මට කියනවලු

“අක්ක ගෙදර ගිහින් හෙට උදේ එන්න”

කියල..ඉතින් ඒ වගේ වෙලාවට අම්මට අමාරු නිසා හවස මා ලඟ ඉන්න කවුරුහරි ආවොත් අම්ම හවස 5ට ගෙදර ගිහින් ලුණු වතුරෙන් කකුල් තවාගෙන ආයෙමත් පහුවදා උදේ පාන්දරම එනවලු. මම ගියපු මොන්ටිසෝරියේ මිස් දවස් දෙකක් මා ළඟ හිටියලු..(චූටි අය්යා ගියෙත් ඒකටමයි)

ඉතින් සති දෙකක්ම මළකඳ වගේ හිටපු මාව ටික ටික සනීප වෙන්න අරන් තියෙන්නෙ තුන්වෙනි සතියෙදියි. ඒ දවස් වල විශේෂඥ දොස්තර මහත්තයා වාට්ටු බාර දොස්තර මහත්තයට කිව්වලු

“ඒ ගර්ල් හරි ලකී. ඔය ලෙඩේ හැදුනු අය 3000ට එක්කෙනෙක් තමා ජීවත් වෙන්නෙ. ජීවත් උණොත් 

අංගවිකල වෙනවා”

කියල.ඉතින් මැරෙන්නෙත් නැතුව අංගවිකල වෙන්නෙත් නැතුව ජීවිතේ බේරුණේ මගෙයි අම්ම තාත්තගෙයි පෙර පිනකට වෙන්න ඇති. 

ජනවාරි 21 වෙනිදා ලොකු අය්යා ඉස්කෝලේ ඇරිලා ඇවිත් තියෙන්නෙ මාව බලන්න. ටිකට් කපන බවක් එයා දන්නෙ නෑලු. ඒත් ටිකට් කපල නිසා, එයාගෙ ලොකු බෑග් එකේ තිබිච්ච බඩු ටිකත් අහුරගෙන අම්මවත් එක්කගෙන බස් එකේ ආවලු. අම්ම මාව තුරුල් කරගෙනලු. ගෙදර ආවට පස්සෙත් මම සාමාන්‍ය විදියට ඉඳල නෑ... මාස 9ක් වෙලා අල්ල අල්ල නැගිට්ට මම ඉපදිච්ච ගමන් ළමයාගේ ගානට වැටුනලු. උඩු බැලි අතට දාපු අතේ ඔහේ උන්නලු. ඊට පස්සෙ එහෙට මෙහෙට පෙරළුනාලු.ඊටත් පස්සෙ දණ ගෑවලු. අල්ල ගෙන නැගිට්ටේ ඊට පස්සෙලු. ඉතින් මේ කාලේ අම්මට මගෙන් තොර ලොවක් නැතිලු. මළකඳ වගේ උන්නු මාව දැකල අම්ම අඬනවලු. මාව ජීවත් වෙයි කියලා කවුරුත් හිතල නෑ..

දැන් නම් මෙනින්ජයිටිස් වලට බෙහෙත් ඇති. කලින් අඳුන ගන්න ක්‍රමත් ඇති. ඒත් මේ සිද්ධිය උණු 1991 ජනවාරි මාසෙ ඔය දේවල් ගැන එතරම් හොයාගෙන තිබිල නෑ. ඔන්න ඔය විදියට තමා මගේ ජීවිතේ පළවෙනි බාධකයට මුහුණ දුන්නෙ. මම විශ්වාස කරන විදියට හැමෝම මම ජීවත් වෙන එකක් නෑ කියල හිතාගෙන ඉද්දි අම්මගෙ ඇස් දෙකෙන් වැටුණු කඳුළුයි තාත්තගෙ ගතින් වෑහුණු දහඩියයි තමා මාව ජීවත් කළේ.

මගේ ආදරණීය අම්මේ තාත්තේ , මතු උපදින ජාති ජාතිත් මම ඔයාලට ණයගැතියි....

මේ ආදරණීය මතකය අවදි කරපු තරූ අයියේ, ඔයාටත් ගොඩක් ස්තුතියි...

ෆොටෝ එක ගත්තේ මෙතනින්..

http://www.123rf.com/stock-photo/sick_baby.html